روزی "انوشیروان" بر "بزرگمهر" خشم گرفت و در خانه ای تاریک به "زندانش فکند" و فرمود او را به زنجیر بستند.

چون روزی چند بر این حال بود، کسانی را فرستاد تا از حالش "جویا" شوند.

"آنان بزرگمهر را دیدند با دلی قوی و شادمان."

بدو گفتند: در این "تنگی و سختی" تو را "آسوده دل" می بینیم؟!

گفت: "معجونی" ساخته ام از "شش جزء" و به کار می برم و چنین که می بینید مرا "نیکو" می دارد.

گفتند:
"آن معجون را شرح بازگوی که ما را نیز هنگام گرفتاری به کار آید..."

گفت: آری

جزء نخست؛ "اعتماد بر خدای عزوجل"

دوم؛ آنچه "مقدر" است "پذیرا باشد."

سوم؛ "شکیبایی" برای گرفتار بهترین چیزهاست.

چهارم؛ اگر "صبر" نکنم چه کنم، پس نفس خویش را به "جزع و زاری" بیش نیازارم.

پنجم؛ آنکه شاید "حالی سخت تر" از این رخ دهد.

ششم؛ آنکه از این ساعت تا ساعت دیگر "امید"" گشایش" باشد.

* چون این سخنان به انوشیروان رسید او را "آزاد کرد" و "گرامی داشت."

با عافیت

#سعدی

اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدِ وَ الِهِ

وَ اجْبُرْ بِالْقُرْانِ خَلَّتَنا مِنْ عَدَمِ الْاِمْلاقِ

وَ سُقْ اِلَيْنا بِهِ رَغَدَ الْعَيْشِ وَ خِصْبَ سَعَةِ الْاَرْزاقِ

وَ جَنِّبْنا بِهِ الضَّرآئِبَ الْمَذْمُومَةَ وَ مَدانِىَ الْاَخْلاقِ

نیایش42